Θυμάμαι που, όταν δούλευα σε υπολογιστή με Windows, είχα ακούσει αρκετές φορές ότι αυτοί που δούλευαν σε Mac μπορούσαν να τρέχουν τα Windows μέσα από το Mac OS X και να ανταλλάσσουν αρχεία μεταξύ των εφαρμογών των δύο λειτουργικών και πίστευα ότι αυτό ήταν μια κίνηση εντυπωσιασμού και καθαρή υπερβολή. Έλεγα από μέσα μου, “Ναι καλά, εδώ τα Windows σέρνονται από μόνα τους, σκέψου και να τα βάλεις να τρέξουν μέσα από άλλο λειτουργικό τι θα γίνεται”. Έπρεπε να περάσω στα Mac και να το πειραματιστώ μόνος μου για να το πιστέψω. Κι αυτή την εμπειρία μου, θα μοιραστώ μαζί σας.

Η έννοια της virtual machine

Για να τρέξεις ένα λειτουργικό μέσα σ’ ένα άλλο, για οποιοδήποτε λόγο μπορεί να το χρειάζεσαι κάτι τέτοιο, χρειάζεσαι πρώτα-πρώτα μια εφαρμογή που λέγεται virtual machine (εικονική μηχανή). Η δουλειά της είναι να παρέχει το περιβάλλον ενός εικονικού μηχανήματος προκειμένου να μπορέσει ένα λειτουργικό να εγκατασταθεί “πατώντας πάνω της” όπως θα έκανε σε ένα κανονικό μηχάνημα. Τα προγράμματα εικονικών μηχανών προέρχονται από διάφορους κατασκευαστές (όχι πολλούς) αλλά δύο είναι αυτά που ξεχωρίζουν:

• The VMWare of VMWare(NYSE VMW) and
• The Parallels Desktop of Parallels.

Το μεν VMWare υπάρχει σε εκδόσεις και για Windows και για Mac, ενώ το Parallels Desktop μόνο για Mac. Και τα δύο είναι εξαιρετικά με το ένα να υπερτερεί του άλλου σε κάποια σημεία και να υστερεί του άλλου σε κάποια άλλα. Σίγουρα η επιλογή ανήκει στο χρήστη, αλλά σ’ αυτό το άρθρο θα αναπτύξουμε το Parallels Desktop με το οποίο έχουμε προσωπική εμπειρία αρκετών χρόνων (από την έκδοση 6) και συνεχίζουμε, απόλυτα ευχαριστημένοι.

The Parallels Desktop

Όπως είπαμε το Parallels Desktop είναι μια εικονική μηχανή. Δηλαδή μιμείται το περιβάλλον ενός ολόκληρου υπολογιστή με όλα τα υποσυστήματά του προκειμένου να παρέχει το υπόβαθρο σε ένα οποιοδήποτε λειτουργικό, ώστε αυτό να μπορέσει να εγκατασταθεί και να λειτουργήσει απρόσκοπτα. Αυτό το επιτυγχάνει με το να “διαβάσει” κατά την εγκατάστασή του το υπάρχον μηχάνημα (στην περίπτωσή μας το Mac), και να ανακατευθύνει όλο το μηχάνημα και τα υποσυστήματά του στο καινούριο, υπό εγκατάσταση λειτουργικό (πχ Windows) προκειμένου να μπορέσει αυτό να λειτουργήσει.

Για να το επιτύχει αυτό, εγκαθιστά τους κατάλληλους οδηγούς και εργαλεία. Έτσι, όταν τα Windows θέλουν να χρησιμοποιήσουν την κάρτα ήχου, το δίκτυο, κάποια USB συσκευή κλπ, η εικονική μηχανή του ανακατευθύνει, μέσα από τις κατάλληλες ρουτίνες, τις πραγματικές συσκευές του Mac στο οποίο έγινε η εγκατάσταση.

Στη θεωρία όλα αυτά ακούγονται ωραία. Στην πράξη όμως πώς γίνονται και πώς λειτουργούν; Αυτό θα εξετάσουμε παρακάτω.

Εγκατάσταση και λειτουργία

Η εγκατάσταση του Parallels Desktop είναι απλούστατη και δε χρειάζεται εδώ να επεκταθούμε ιδιαίτερα. Απλά θα πούμε ότι, αφού το αγοράσουμε και κατεβάσουμε από το Διαδίκτυο, απλά κάνουμε το γνωστό διπλό κλικ στο αρχείο και ξεκινά η εγκατάσταση. Ακολουθούμε τη συνήθη διαδικασία όπου απαντούμε καταφατικά στις ερωτήσεις του προγράμματος, κάνουμε εγγραφή και καταχώρηση του σειριακού αριθμού του προγράμματος (registration) και δημιουργούμε ένα καινούριο λογαριασμό στο δικτυακό τόπο της εταιρείας (εφόσον δεν έχουμε ήδη εννοείται).

Αυτό στο οποίο θα επεκταθούμε είναι οι ρυθμίσεις και η λειτουργία του Parallels Desktop όπως επίσης και το πώς εγκαθιστούμε ένα οποιοδήποτε λειτουργικό (στο παράδειγμά μας τα Windows).

εικόνα 1

Αφού λοιπόν το κυρίως πρόγραμμα εγκατασταθεί, θα εμφανιστεί το παράθυρο της εικόνας 1 που, όπως βλέπουμε, μας δίνει τις εξής επιλογές:

• Την εγκατάσταση των Windows ή όποιου άλλου λειτουργικού έχουμε σε DVD ή εικονικό αρχείο (image file).
• Τη μεταφορά των ρυθμίσεων των Windows που ίσως έχουμε ήδη εγκαταστήσει στο Mac μέσω ενός PC (χρειάζεται σύνδεση δικτύου ανάμεσα στα δύο μηχανήματα).
• Το κατέβασμα και εγκατάσταση του Chrome Operating System.
• Το κατέβασμα και εγκατάσταση της ελεύθερης εγκατάστασης του Ubuntu (μια από τις καλύτερες εκδόσεις του Linux).
• Το κατέβασμα και την εγκατάσταση του Android Operating System.
• Την εγκατάσταση του Mac OS X 10.9 Mavericks με χρήση του Recovery Partition (εφόσον αυτό υπάρχει).
• Κάποια άλλη εικονική μηχανή που μπορεί να έχουμε σωσμένη σε αρχείο.

Είπαμε ότι για το παράδειγμά μας θα χρησιμοποιήσουμε τα Windows (εν προκειμένω στην έκδοση 7 αν και δεν έχει αυτό καμία σημασία) μέσω DVD. Νομίζω όμως πως είναι ήδη φανερό από τις παραπάνω επιλογές που παρουσιάσαμε ότι μας δίνεται η δυνατότητα να πειραματιστούμε με οποιοδήποτε λειτουργικό χωρίς να διακινδυνεύσουμε το υπάρχον σύστημά μας στο ελάχιστο.

Πατάμε λοιπόν με το ποντίκι την επιλογή 1 και η εγκατάσταση ξεκινά. Όσα θα περιγράψουμε παρακάτω είναι κοινά για οποιαδήποτε εικονική μηχανή λειτουργικού συστήματος εγκαταστήσουμε. 

εικόνα 2

Εμφανίζεται λοιπόν η εικόνα 2 που ήδη έχει αναγνωριστεί η έκδοση του λειτουργικού που θέλουμε να εγκαταστήσουμε (εν προκειμένω η 7), και μας δίνεται από κάτω με το πλήκτρο “Locate Manually” η δυνατότητα να ψάξουμε να βρούμε κάποιο άλλο που μπορεί να θέλουμε (εικονικό αρχείο αποθηκευμένο στο δίσκο μας ή σε κάποιο USB).

Πατώντας “Continue” εμφανίζεται η εικόνα 3. Επιλέγουμε το “Express Installation” αν δε θέλουμε να κάνουμε κάποιες ειδικές ρυθμίσεις από πριν, Και από κάτω συμπληρώνουμε τον αριθμό σειράς (Product Key) της έκδοσης των Windows που έχουμε προς εγκατάσταση (ή το απενεργοποιούμε αν για κάποιο λόγο δε χρειαζόμαστε αριθμό σειράς).

εικόνα 3

Πατώντας “Continue” εμφανίζεται η εικόνα 4. Εδώ αποφασίζουμε πώς θέλουμε να “μοιάζει το interface” τα Windows. Οι επιλογές είναι α). να προσομοιώνουν την εμφάνιση του Mac και β) την εμφάνιση των  PC.

εικόνα 4

Πατώντας “Continue” εμφανίζεται η εικόνα 5. Εδώ επιλέγουμε το όνομα που θέλουμε να έχει η εικονική μηχανή μας ή αφήνουμε αυτό που έχει επιλεγεί αυτόματα, επιλέγουμε αν θα είναι ορατή και κοινή με άλλους χρήστες αυτού του Mac (“Share with other users of this Mac”), και επιλέγουμε πού θα σώσουμε τα αρχεία της εικονικής μηχανής (“Location”) ή αφήνουμε την αυτόματη επιλογή του προγράμματος. Επίσης τσεκάρουμε το πλήκτρο “Customize settings before installation” (κάτω-κάτω) για να ρυθμίσουμε την εικονική μηχανή μας πριν γίνει η εγκατάσταση. (Μπορούμε και εκ των υστέρων αλλά είναι καλύτερα πριν).

εικόνα 5

Πατώντας “Continue” εμφανίζεται η εικόνα 6. Αρχίζουμε τώρα τις ρυθμίσεις του εικονικού υπολογιστή όπου θα εγκατασταθούν τα Windows. Υπάρχουν στην κορφή του παραθύρου 4 ετικέτες 1). General, 2). Options, 3). Hardware, 4). Security. Θα τις αναλύσουμε διεξοδικά γιατί είναι πολύ σημαντικές.

εικόνα 6

General

Εδώ επιλέγουμε κατά σειρά από πάνω προς τα κάτω:

• Name: Όνομα εικονικής μηχανής (πάλι και αν θέλουμε).
• CPUs: Πόσες CPU του κυρίως επεξεργαστή του Mac θα απασχολεί η εικονική μηχανή όταν εργάζεται (εννοείται ότι δε μπορεί να είναι περισσότερες από όσες πραγματικά έχει ο επεξεργαστής του Mac μας (και καλό είναι να μην απασχολεί περισσότερες από τις μισές αν δε θέλουμε να έχουμε σοβαρές καθυστερήσεις).
• Memory: Μνήμη. Ισχύουν τα ίδια με τα παραπάνω αλλά αφορούν βέβαια τη μνήμη.
• Total Size: Είναι περισσότερο πληροφοριακό και δείχνει το χώρο που καταλαμβάνει η εικονική μηχανή στο δίσκο μας. Το Reclaim μας επιτρέπει να ξαναπάρουμε πίσω αυτό το χώρο σε περίπτωση που υπάρχει (αφορά τις ρυθμίσεις που μπορεί να κάνουμε μετά την εγκατάσταση του λειτουργικού).

Options

εικόνα 7

Η ετικέτα Options (εικόνα 7) χωρίζεται στις εξής ενότητες:

• Startup and Shuttdown: Εδώ ρυθμίζουμε διάφορες τις επιλογές εκκίνησης και παύσης της εικονικής μηχανής (όπως το αν θα αρχίζει αυτόματα με την εκκίνηση του Mac πώς θα “φαίνεται το Interface” και τι θα κάνει όταν τερματίζουμε τα Windows.
• Optimization: Εδώ επιλέγουμε τις διεργασίες που θα κάνει το πρόγραμμα για την βελτιστοποίηση της λειτουργίας της εικονικής μηχανής ανάλογα με τις ανάγκες μας (προτεραιότητα στο Mac OS X  ή στα Windows, κατανομή ισχύος (για Macbook όταν είναι με τη μπαταρία) αυτόματη συμπίεση των “σκληρών δίσκων” της εικονικής μηχανής κλπ).
• Sharing: Εδώ ρυθμίζουμε το αν το λειτουργικό της εικονικής μηχανής θα επικοινωνεί και θα μοιράζεται αρχεία με το Mac και μέχρι ποιου σημείου. Μπορούμε για παράδειγμα ν α έχουμε επικοινωνία αν θέλουμε να ανταλλάσσουμε δεδομένα (πχ, μέσω “αντιγραφής” – “επικόλλησης”) ή αν θα απομονώσουμε πλήρως την εικονική μηχανή για λόγους προστασίας του Mac OS X από ενδεχόμενες επιθέσεις.
• Applications: Εδώ, σε συνδυασμό και με την προηγούμενη επιλογή, επιλέγουμε αν θα υπάρχει διαμοιρασμός εφαρμογών μεταξύ Mac OS X and Wimdows.
• Coherence View: Η Coherence είναι μια ειδική περίπτωση εμφάνισης της εικονικής μηχανής όπου τα προγράμματά της (εν προκειμένω αυτά των Windows), ανοίγουν μέσα στο περιβάλλον του Mac OS X σαν να είναι φτιαγμένα για το Mac. Εδώ ρυθμίζουμε την εμφάνισή της (Δείτε την εικόνα 8).

εικόνα 8

• Full Screen View: Εδώ έχουμε να κάνουμε με την όψη “πλήρους οθόνης” (όπου η εικονική οθόνη καταλαμβάνει όλη την οθόνη), και τις ρυθμίσεις της (εικόνα 9).

εικόνα 9

• Modality View: Εδώ έχουμε τις ρυθμίσεις για μια άλλη ειδική εμφάνιση της εικονικής μηχανής που χρησιμοποιείτε σε ειδικές περιπτώσεις και δεν είναι χρήσιμο να αναλύσουμε εδώ γιατί είναι πολύπλοκη.
• Advanced: Εδώ ρυθμίζουμε κάποιες ακόμη επιλογές όπως το συγχρονισμό της ώρας, το διαμοιρασμό του “προχείρου” (clipboard) με το Mac OS X και τη χρήση του  Apple Remote. 

Hardware

εικόνα 10

Στην εικόνα 10 έχουμε τις ρυθμίσεις για το υλικό (hardware) της εικονικής μηχανής μας. Αυτές αφορούν όλες τις συσκευές που μπορεί να θέλουμε να “δανειστεί” η εικονική μηχανή από το μηχάνημά μας και τις ρυθμίσεις τους (κάρτα γραφικών, κάρτα ήχου, δίκτυο, CD, DVD, USB θύρες και συσκευές). Επίσης ρυθμίζουμε τη σειρά εκκίνησης των συσκευών της εικονικής μηχανής (boot order), δηλ. από σκληρό δίσκο, δισκέτα, δίκτυο, CD/DVD, USB drive κλπ.

Security

Τέλος στην ετικέτα Security, κάνουμε τις ρυθμίσεις ασφαλείας της εικονικής μηχανής που αφορούν την πρόσβαση σε αυτή και το χειρισμό της.

Όταν έχουμε τελειώσει με τις ρυθμίσεις και είμαστε ικανοποιημένοι, προχωρούμε με την εγκατάσταση του λειτουργικού συστήματος που είναι όμοια ακριβώς με την εγκατάστασή του σε ένα κοινό PC.

Μετά το πέρας και ολοκλήρωση της εγκατάστασης, το Parallels Desktop θα εγκαταστήσει αυτόματα τα απαραίτητα εργαλεία και οδηγούς που χρειάζονται ώστε να αναγνωρίζονται οι συσκευές και τα υποσυστήματα του Mac σαν να ανήκουν στην εικονική μηχανή και το λειτουργικό της και να λειτουργούν απρόσκοπτα.

Επιδόσεις

Ερχόμαστε τελικά στο… δια ταύτα. Και το φλέγον ερώτημα είναι, “Πόσο καλά λειτουργούν τα Windows at Mac through the Parallels Desktop; Αξίζει τον κόπο μια τέτοια διαδικασία;

Από προσωπική μου εμπειρία μπορώ να πω ένα εμφατικό ΝΑΙ! Αν έχετε ένα σχετικά σύγχρονο Mac με τουλάχιστον 4GB μνήμη, κι επεξεργαστή Core 2 Duo μπορείτε άνετα να τρέξετε τα τα Windows at Mac through the Parallels Desktop (και οποιοδήποτε άλλο λειτουργικό). Βέβαια οι εφαρμογές που θα τρέξετε μέσα στα Windows θα πρέπει να είναι αντίστοιχων απαιτήσεων με τις δυνατότητες του Mac προκειμένου να μην το “γονατίζουν”, αλλά θα τρέχουν απρόσκοπτα.

Εννοείται ότι όσο πιο ισχυρό είναι το Mac, τόσο πιο μεγάλες απαιτήσεις μπορούμε να έχουμε από τα Windows και τις εφαρμογές που θα τους φορτώνουμε. Σε κάθε περίπτωση πάντως, τα Windows θα λειτουργούν απρόσκοπτα και χωρίς τα προβλήματα και τις καθυστερήσεις που παρατηρούνται σε ένα κοινό PC. Το ίδιο βέβαια ισχύει και για άλλα λειτουργικά που μπορεί να θελήσουμε να δοκιμάσουμε και να πειραματιστούμε μαζί τους.