Το τέλος του iPod;
Σημάδεψε μια εποχή, έφερε ένα νέο τρόπο να ακούμε μουσική, έσωσε μια εταιρία που είχε πάρει την κάτω βόλτα. Ποιο είναι το μέλλον του;
Εμφανίστηκε με μια απλή υπόσχεση, ψηλή τιμή και έναν τύπο που είχε κάτι άσπρο στ’ αυτιά του και τριγύριζε μέσα στο σπίτι του ακούγοντας μουσική. Σε πολύ λίγο χρόνο, άλλαξε τον τρόπο που ακούμε και αγοράζουμε μουσική, ενέπνευσε νέα επιχειρηματικά μοντέλα και υπέταξε στις απαιτήσεις των νέων καιρών το δεινόσαυρο που λέγεται “Μουσική Βιομηχανία“. Και μαζί μ’ αυτό, ανέστησε σχεδόν μέσα από τις στάχτες της μια εταιρία θρύλο που βρισκόταν στο χείλος του γκρεμού, βάζοντας τα θεμέλια για να την κάνει τη μεγαλύτερη και πιο εύρωστη οικονομικά εταιρία στον κόσμο.
Κι όμως, η αποφράδα μέρα που σημάδεψε το θάνατο του iPod, πέρασε στα ψιλά και δε σημειώθηκε ούτε από την ίδια την εταιρία που το γέννησε, ούτε και από το πλήθος της Silicon Valley που ήταν απασχολημένο με την παρουσίαση του νέου iPhone and smartwatch της εν λόγω εταιρίας. Κι όμως, αυτά τα λαμπερά επιτυχημένα προϊόντα στηρίζονται στους λεπτούς μεταλλικούς ώμους αυτής της απλής μικρής συσκευής. Αντί αυτού, υπήρχε μόνο μια θλιβερή υποψία για το τέλος του, καθώς ο σύνδεσμος που οδηγούσε στις πληροφορίες για το iPod Classic, σε μετέφερε πια στην κεντρική σελίδα της Apple.
See also: Where is the music industry going?
Όταν το iPod πρωτοεμφανίστηκε μερικές βδομάδες μετά την επίθεση της 11ης 9ου ήταν η ζωντανή μαρτυρία της ιδιοσυγκρασίας του ιδρυτή της Apple, Steve Jobs. Απλοποίηση, ήταν η εντολή του στους μηχανικούς και σχεδιαστές της εταιρίας. Ένας χρήστης έπρεπε να μπορεί να κάνει οτιδήποτε με αυτό σε μόλις τρία κλικ.
Τεχνικά το iPod ελάχιστα διέφερε από οποιοδήποτε άλλο MP3 player κυκλοφορούσε ήδη στην αγορά. Αισθητικά όμως, ήταν μια επανάσταση: μικρότερο και ελαφρύτερο από τους ανταγωνιστές του με ένα σπορ νεανικό παρουσιαστικό σχεδιασμένο από τον Dieter Rams, και, ναι, εξωφρενικά απλό στη χρήση του. Η πρώτη διαφήμισή του ήταν εξίσου εντυπωσιακή, με έναν άνθρωπο να χορεύει ακούγοντας μια αόρατη μπάντα και μια υπόσχεση στο τέλος: “Πάνω από 1000 τραγούδια στην τσέπη σου“.
Χίλια τραγούδια;
Ποιος αλήθεια είχε 100 CD που θα ήθελε να κουβαλάει μαζί του για να τα ακούει; Απάντηση: ουκ ολίγοι. Η τιμή δεν ήταν μικρή (για την ακρίβεια διπλάσια τουλάχιστον από οποιοδήποτε άλλο κυκλοφορούσε στην αγορά), αλλά η υπόσχεση να ακούς ένα αιώνιο μιξάζ κομματιών που πάντα ονειρευόσουν και ποτέ να μην τελειώνει, κάτι σαν να έχεις ένα ραδιοφωνικό σταθμό που παίζει μουσική μόνο για τα γούστα σου, ήταν αυτό που εκτίναξε τις πωλήσεις σε δυσθεώρητα ύψη.
See also: How to put songs on your iPhone, without iTunes, without jailbreak!
Οι κριτικές ήσαν ανηλεείς. Οι πιο πολλοί το έβλεπαν σαν ένα παιχνίδι γι’ ανθρώπους που είχαν πιο πολλά λεφτά παρά μυαλό. Η συσκευή συγχρονιζόταν μόνο με μηχανήματα της Apple. Κι όμως, πούλησε μέσα τους πρώτους δύο μήνες πάνω από 125.000 κομμάτια. Οι χρήστες των Windows ήθελαν κι αυτοί μία έκδοση γι’ αυτούς. Σύντομα, την είχαν και καθώς ο κόσμος άρχισε να “κατεβάζει” τη συλλογή των CD του στον υπολογιστή, έπρεπε τα λεξικά να ανακαλύψουν μια νέα εξήγηση για τον όρο “rip“.
Η ακόμη μεγαλύτερη επανάσταση που έδειχνε πια το δρόμο που θα έπαιρναν τα πράγματα ονομάστηκε iTunes Store και έδινε τη δυνατότητα στον κόσμο να αγοράσει οποιοδήποτε κομμάτι ήθελε για 0.99$ αντί να πρέπει να πάρει ολόκληρο το CD ενός καλλιτέχνη αν δεν το ήθελε. Μια νέα εποχή στη μουσική βιομηχανία είχε ανατείλει και παρ’ όλες τις προσπάθειες να την σταματήσουν, “ο κύβος είχε πια ριφθεί”.
Ποια χίλια τραγούδια; Τώρα μπορούσες να έχεις δεκάδες χιλιάδες τραγούδια στην τσέπη σου. Παρ’ όλες τις αντιδράσεις συγκροτημάτων όπως οι Beatles, Led Zeppelin and AC/DC, που δεν έδωσαν άδειες για τα τραγούδια τους, το το iTunes Store είχε τεράστια επιτυχία. Πούλησε ένα εκατομμύριο κομμάτια σε μια βδομάδα και 50 εκατομμύρια σε ένα χρόνο. Μετά έφτασε τα 50 εκατομμύρια στους επόμενους 4 μήνες κι όταν έγινε διεθνές, πούλησε 100 εκατομμύρια σε πέντε μόνο μήνες. Η επανάσταση εξαπλώθηκε σα φωτιά στο δάσος. Αυτοί που αντιτάσσονταν στην αρχή, το μόνο που είχαν να κάνουν ήταν να ακολουθήσουν, έστω και απρόθυμα.
Μέχρι τις αρχές του 2004, οι New York Times ονόμασαν το iPod – όχι την Apple, απλά το iPod – επιχείρηση του ενός δισεκατομμυρίου δολαρίων. Και η τυραννία της μουσικής βιομηχανίας που σε εξανάγκαζε να αγοράζεις ένα ολόκληρο άλμπουμ για ένα ή δύο τραγούδια μόνο, είχε πια καμφθεί. Η δημοκρατία είχε έλθει στη μουσική! Σύντομα αντί για το Billboard, είχαμε το iTunes Top 100. Σύντομα κι οι πιο δύσπιστοι έδωσαν άδειες για τα τραγούδια τους. Κι όλα αυτά τα πέτυχε μια μικρή συσκευή που όλοι οι κριτικοί την κορόιδευαν όταν πρωτοεμφανίστηκε.
See also: Κατεβάστε δωρεάν μουσική στο iPhone
Η εξέλιξη της συσκευής ακολούθησε με μοντέλα ελαφρύτερα και μικρότερα, έγχρωμες οθόνες, μεγαλύτερη χωρητικότητα και ακόμη τη δυνατότητα για αναπαραγωγή βίντεο. Ακολούθησε ένα μικρότερο, το Mini, ένα ακόμη πιο μικρό, το Nano κι ένα φθηνό (με τα δεδομένα της Apple), το Shuffle. Μέχρι κι ο πρόεδρος των ΗΠΑ είχε ένα.
Ώσπου, τον Ιανουάριο του 2007, φάνηκε στον ορίζοντα η αρχή του τέλους. Μέχρι την εμφάνιση του iPhone, the iPod είχε πουλήσει 110 εκατομμύρια κομμάτια. Η συσκευή είχε πια επιτελέσει το σκοπό της, να συνηθίσει ο κόσμος την ιδέα ότι μπορεί να κουβαλάει μαζί του, τη μουσική, τις φωτογραφίες, τα βίντεο, τις επαφές του. Έτσι ήταν έτοιμος να κάνει το επόμενο βήμα: να τα συνδυάσει όλα μαζί με ένα τηλέφωνο. Απλά θα αντικαθιστούσε τη συσκευή με μία πιο εύχρηστη που θα πρόσφερε, τηλέφωνο, μηνύματα κειμένου, ακόμη και περιήγηση στο Διαδίκτυο, με ένα (γι’ άλλη μια φορά) επαναστατικό interface.
See also: Γνωρίστε την υπηρεσία streaming μουσικής, Spotify
Δείχνοντας ότι το iPhone είναι το μέλλον, ο Jobs ονόμασε στην αρχή το iPhone ως, “το καλύτερο iPod που έχουμε φτιάξει“, προσθέτοντας μια εικόνα του iPod στις φωτογραφίες του iPhone στην αρχή. Η εικόνα, αργότερα έφυγε, αλλά η ιδέα έμεινε. Κι έτσι γεννήθηκε λίγο μετά το iPod Touch. Και για αρκετό καιρό κυκλοφορούσε μαζί και το iPod Classic που εμφανίστηκε λίγους μήνες μετά την παρουσίαση του iPhone.
Σε σύγκριση με τους προγόνους του, το Classic ήταν ένα ακόμη σπουδαίο προϊόν και πούλησε ανάλογα. Τον Ιανουάριο, ο διάδοχος του Jobs, Tim Cook, ονόμασε το iPod ένα προϊόν που σβήνει, κι έτσι, δεν ήταν έκπληξη για κανέναν όταν ήλθε εκείνη η Τρίτη που διακόπηκε η διάθεσή του. Για τους φαν του iPod, τα μοντέλα Shuffle, Nano και το εμπνευσμένο από το iPhone, το Touch, εξακολουθούν να υπάρχουν. Όμως για τους φανατικούς λάτρεις του αρχικού iPod και της κληρονομιάς που άφησε, μόνο το iPod Classic είναι σωστό και γι’ αυτό, μετά τη διακοπή παραγωγής του, έγινε συλλεκτικό. Όσοι το έχουν, μπορούν άνετα να το πουλήσουν σε μεγαλύτερη τιμή απ’ ότι το αγόρασαν.
Όπως και να έχει, το αν το iPod σαν συσκευή είναι απαραίτητο ή όχι, θα το αποφασίσει ο κόσμος και μην εκπλαγείτε αν αργότερα δείτε να κυκλοφορεί πάλι μια νέα έκδοσή του πιο μοντέρνα. Άλλωστε και το Macbook είχε “πεθάνει” για λίγο καιρό, για να ενσκήψει και πάλι, όταν κανείς δεν το περίμενε ανανεωμένο και εκθαμβωτικό.
Η Apple μας έχει δείξει ότι ξέρει πώς να ανασταίνεται και πώς να ανασταίνει προϊόντα της που θεωρούνταν “ξοφλημένα“.
from Elichord
