Τι μου θύμισες – Hello Moto Razr V3
Κάποτε τα smartphone είχαν προσωπικότητα.
Τα σημερινά smartphone είναι – με μικρές παραλλαγές ουσιαστικά – όλα όμοια στην εξωτερική εμφάνιση. Από τότε που η Apple παρουσίασε το iPhone, αν και δεν ήταν το πρώτο κινητό με οθόνη αφής, οδήγησε όλη τη βιομηχανία σε ένα συγκεκριμένο στιλ σχεδίασης.
Το γνωστό μας μακρόστενο, ορθογώνιο σχήμα με την οθόνη αφής να το καλύπτει σχεδόν εξ’ ολοκλήρου από την μία μεριά.
Αυτό το σχέδιο βέβαια ήταν το μόνο που θα μπορούσε να υπάρχει, από τη στιγμή που η οθόνη αφής έγινε το κύριο interface και το πληκτρολόγιο εξαφανίστηκε. Τα διάφορα stylus που είχαν εμφανιστεί δειλά δειλά σε άλλα μοντέλα εξαφανίστηκαν κι αυτά (με πολύ μικρές εξαιρέσεις σήμερα) και το δάχτυλο (ή τα δάχτυλα) του χεριού μας έγινε το μέσον εισαγωγής στοιχείων – τώρα πια και η φωνή μας.
Δεν ήταν όμως πάντα έτσι. Πριν εμφανιστεί το iPhone και σύρει το χορό προς τις οθόνες αφής, τα κινητά με τέτοιες οθόνες ήταν σπάνια και απευθύνονταν περισσότερο σε επαγγελματίες που ήθελαν έναν μικρό υπολογιστή τσέπης.
Ο πολύς κόσμος αγόραζε κινητό απλώς για να κάνει τηλέφωνα και να στέλνει μηνύματα – ούτε λόγος για Internet και άρα email, κλπ. Μπορούσες να τραβάς και καμιά φωτογραφία, αλλά όχι για σοβαρή χρήση βέβαια. Κι αν υπήρχε και κανένα παιχνιδάκι – σε ελάχιστα και σπάνια μοντέλα – τύπου «φιδάκι», τότε ήσουν … αγάς.
Τι έμενε λοιπόν; Η σχεδίαση. Τα smartphone του τότε, δεν ήταν και πολύ «έξυπνα» εν σχέσει με τα σημερινά θηρία επεξεργαστικής ισχύος και πέρα από τηλεφωνήματα, το μόνο που μπορούσαν να σου προσφέρουν ήταν η διαφορά τους από τους άλλους στο σχέδιο. Και οι εταιρίες ανταγωνίζονταν στο ντιζάιν περισσότερο παρά σε ευκολίες χρήσης και παροχές υπηρεσιών.
Έπαιρνες ένα κινητό κυρίως γιατί σου άρεσε η φάτσα του – όχι ότι αυτό δεν το κάνεις και σήμερα. Η μεγάλη φασαρία που έγινε όταν παρουσιάστηκε το «εκρηκτικό» (στην κυριολεξία όπως αποδείχθηκε) Samsung Galaxy Note 7, έδειξε ότι ο κόσμος εξακολουθεί να θέλει να δει και κάποια ομορφιά στις συσκευές του, πέρα από εξαιρετικά τεχνικά χαρακτηριστικά – που τους πολλούς και πάλι τους αφήνουν παγερά αδιάφορους.
Η αλήθεια είναι, ότι ένα iPhone οι περισσότεροι το αγοράζουν γιατί είναι το iPhone της Apple και ελάχιστοι γνωρίζουν (και χρησιμοποιούν) τις πραγματικές του δυνατότητες.
Δείτε ακόμη: MOTOROLA SHATTERSHIELD: Τεχνολογία άθραυστων οθονών
«Tω καιρώ εκείνω» λοιπόν, κυκλοφόρησε από τη Motorola ένα εξαιρετικό (σχεδιαστικά) κινητό, το Moto Razr V3 που πραγματικά έκανε αίσθηση για την υπέροχη λεπτή σχεδίασή του, το – σχεδόν αφής – πληκτρολόγιό του και το ασημένιο χρώμα του (βγήκε μετά και σε άλλα) που του έδινε μια όψη συσκευής από το μέλλον.
Είμαστε στην εποχή που κυριαρχούν στην αγορά τα «clamshell» κινητά (αναδιπλούμενα δηλαδή) και η Nokia ήταν η εταιρία με τη μερίδα του λέοντος στην αγορά, ενώ το Windows smartphone είναι το μέλλον στα κινητά (το iPhone δεν το ξέρει ούτε η … Apple ακόμη). Ξέρω, επιστημονική φαντασία του παρελθόντος.
Το Moto Razr V3 λοιπόν έπεσε και στα δικά μου χέρια κάποια στιγμή και μπορώ να πω ότι ΑΚΟΜΗ είναι το ωραιότερο τηλέφωνο που είχα ποτέ στην κατοχή μου και ακόμη έχει μια ξεχωριστή θέση στις αναμνήσεις μου – όσον αφορά τα κινητά εννοείται.
Μη ζητήσετε να σας πω τεχνικά χαρακτηριστικά. Κανείς δεν ενδιαφερόταν τότε γι’ αυτά. Το φοβερό για την εποχή ήταν ότι υποστήριζε δυνατότητες Internet και email (κάτι που ήταν ανέκδοτο για την Ελλάδα του τότε), είχε Bluetooth (ναι το Bluetooth δεν ήταν δεδομένο), ηχείο ανοιχτής ακρόασης (ούτε αυτό το είχαν όλα), αλλά δεν έγραφε αρχεία βίντεο (αυτό κι αν ήταν αστείο) και ο ήχος του ηχείου ήταν κάπως χαμηλός (αν ποτέ το χρησιμοποιούσες).
Όλη η υπόθεση ήταν το ντιζάιν. Τηλέφωνα έπαιρναν και οι πιο φτηνές συσκευές και τα μηνύματα ήταν σπάνια και άβολα να γραφτούν με πληκτρολόγιο που δεν ήταν QWERTY καν, αλλά απλό αριθμητικό που σου έδινε τρία γράμματα ανά πλήκτρο. Πόσοι νέοι είχαν γίνει ταχυδακτυλουργοί τότε γράφοντας με εκπληκτικές ταχύτητες σε τέτοια πληκτρολόγια. Αααααχ, αυτές ήταν εποχές. Σήμερα τα παιδιά τα έχουν όλα έτοιμα. Δεν γράφουν καν, μιλάνε στη συσκευή τους.
Πληροφοριακά το Moto Razr V3, όταν εμφανίστηκε θεωρείτο high-end κινητό. Internet και email δεν υποστήριζε ο καθένας, ούτε Bluetooth και ανοιχτή ακρόαση. Και βέβαια ήταν πανάκριβο (τουλάχιστον ένα πεντακοσάρικο τότε). Όμως ήταν «trendy», λεπτό κι ελαφρύ για κάθε τσέπη – αν και φαρδύτερο από άλλα. Όταν όμως το έβγαζες από την τσέπη, όλοι γύριζαν το κεφάλι.
Είχε δύο οθόνες. Μία μικρότερη στην εξωτερική μεριά του πάνω τμήματος που υποστήριζε 4.000 χρώματα (εξαιρετικό για την εποχή όταν πολλά αντίστοιχα είχαν μια μικρή ασπρόμαυρη LCD οθόνη), που έδειχνε την ώρα , μπαταρία, σήμα και ταυτότητα καλούντος.
Λειτουργούσε και σαν οθόνη view-finder για την κάμερα όταν είχε τη συσκευή κλειστή-διπλωμένη. Έτσι, μπορούσες να στρέψεις την κάμερα (μαζί με τη συσκευή) προς το μέρος σου και να τραβήξεις Selfie, βλέποντας στη μικρή αυτή οθόνη τι κάνεις. Η επανάσταση είχε αρχίσει.
Δείτε ακόμη: Motorola τέλος εποχής!
Η μεγαλύτερη κυρίως οθόνη ήταν στην εσωτερική μεριά και ενεργοποιούνταν μόλις αναδίπλωνες τη συσκευή. Ήταν μεγέθους 2,5 ιντσών με 260.000. χρώματα – χλιδή για την εποχή. Με εξαιρετική οπτική απόδοση, ακόμη και σε έντονο ηλιακό φως, μπορούσε να απεικονίσει πολύ καλά φωτογραφίες και άλλα γραφικά.
Το κάτω τμήμα της συσκευής – στο εσωτερικό – το καταλάμβανε το σχεδόν αφής πληκτρολόγιο που, αν ήσουν συνηθισμένος στα κλασικά πληκτρολόγια των άλλων συσκευών, σου έπαιρνε λίγο καιρό για να το συνηθίσεις.
Για την πλοήγηση στα μενού υπήρχε ένα πλήκτρο που κινούνταν προς όλες τις κατευθύνσεις – περίπου σαν μίνι joystick – που επίσης λειτουργούσε και σαν πλήκτρο συντόμευσης σε τέσσερις λειτουργίες του κινητού που όριζε ο χρήστης σύμφωνα με τις επιθυμίες του. Επίσης τα πλήκτρα είχαν οπίσθιο φωτισμό (backlight).
Στα ενδότερα, ο τηλεφωνικός κατάλογος «άντεχε» μέχρι και 1.000 επαφές (μην ακούω γελάκια) με μέχρι 6 τηλεφωνικούς αριθμούς και ένα email στην καθεμία και άλλα 250 ονόματα μπορούσαν να προστεθούν στην κάρτα SIM. Μπορούσες να φτιάξεις ομάδες και να βάλεις φωτογραφία αλλά και να προσθέσεις διαφορετικά ringtones από αυτά που είχε η συσκευή (14 μονοφωνικά, 5 πολυφωνικά).
Επιπλέον μπορούσες να ακούσεις μουσική σε ΜΡ3 αρχεία, είχες αριθμομηχανή, ημερολόγιο, ξυπνητήρι, browser για το Internet (WAP 2) και ηχογράφηση φωνής. Είχε USB θύρα για σύνδεση με υπολογιστή και συγχρονισμό επαφών και άλλων δεδομένων με το δικό του πρόγραμμα (τότε όλες οι εταιρίες είχαν δικά τους αφιερωμένα προγράμματα για το συγχρονισμό των κινητών τους με υπολογιστές).
Η κάμερα του Moto Razr V3 ήταν ανάλυσης VGA και υποστήριζε 640Χ480 pixel ως μέγιστη ανάλυση. Αυτό ήταν και ένα μειονέκτημα, δεδομένου ότι είχαν ήδη κυκλοφορήσει κάμερες με μεγαλύτερες αναλύσεις και το κινητό ήταν της ακριβής κατηγορίας. Είχε ζουμ 4Χ, χρονοδιακόπτη, έλεγχο φωτεινότητας, έκθεσης, διαφράγματος σε έτοιμα preset και έπαιρνε αξιοπρεπείς φωτογραφίες για την εποχή.
Ένας μετρητής έδειχνε πόσος χώρος απέμενε στην «τεράστια 6ΜΒ μνήμη του”. Μπορούσες να δεις βίντεο, αλλά όχι να κάνεις εγγραφή. Άλλο ένα μείον, γιατί η δυνατότητα υπήρχε σε άλλα μοντέλα ανταγωνιστικά.
Τελικά, μπορούσες να αλλάξεις θέματα και ταπετσαρίες για την εσωτερική οθόνη, να βάλεις screensavers και διάφορους ήχους. Μπορούσες ακόμη να κατεβάσεις έτοιμα ringtones από διάφορες υπηρεσίες (εννοείται επί πληρωμή). Είχε και παιχνίδι: το Java (J2ME) τύπου, Jawbreaker και μπορούσες να κατεβάσεις κι άλλα από τη Cingular. Επίσης μπορούσες να δεις τις φωτογραφίες σου σε slide show. Με όλα αυτά, μπορούσες να το πεις smartphone.
Υποστήριζε 4 μπάντες (GSM 850/900/1800/1900, GPRS) και παγκόσμιο τηλέφωνο μέσω της ασύρματης υπηρεσίας της Cingular στο Σαν Φρασνσίσκο – όχι ότι είχε καμία σημασία για την Ελλάδα, αλλά απλά αναφέρουμε τη δυνατότητα. Τέλος, η μπαταρία άντεχε για περίπου 8 ώρες χρήσης, αλλά και 10 μέρες σε αναμονή.
Δείτε ακόμη: Οι 10 πιο σημαντικές συσκευές κινητής τηλεφωνίας
Για την εποχή του, οι περισσότεροι μόνο τηλέφωνα παίρναμε, ήταν ένα κινητό που ήταν μπροστά και πρόσφερε πολλές δυνατότητες που συνήθως έμεναν αχρησιμοποίητες, για τα δεδομένα και τις ανάγκες του Έλληνα καταναλωτή. Γι’ αυτό και το κινητό περισσότερο πούλησε (αν και ακριβό) λόγω του υπέροχου ντιζάιν του, κάτι που στην Ελλάδα (και όχι μόνο) μετράει πολύ.
από Elichord
